Monday, March 27, 2006
At 23
I have a hard time figuring out myself at this age. And I'm having an even harder time writing about it.
There's one thing that always happens to me when my birthday comes up. I don't really get excited with the fact that I'm a year older. Why? Because I'm older! It started when I was like... 8? 9 maybe... I remember crying when I became a teenager. So I'm a female Peter Pan at heart... sue me. But I find it a good excuse to eat at an expensive restaurant, ask for expensive gifts from mom and dad, or throw parties (which I did last Saturday).
Nevertheless, I'm alright. I know I could be happier though. I guess this is what you feel when you think you are currently living a "wala lang" life. Now that I'm 23, I realized that no one holds the key to my happiness. I deserve to be happy. I want to be. And I choose to be.
Epi burfdee toomih... =D
There's one thing that always happens to me when my birthday comes up. I don't really get excited with the fact that I'm a year older. Why? Because I'm older! It started when I was like... 8? 9 maybe... I remember crying when I became a teenager. So I'm a female Peter Pan at heart... sue me. But I find it a good excuse to eat at an expensive restaurant, ask for expensive gifts from mom and dad, or throw parties (which I did last Saturday).
Nevertheless, I'm alright. I know I could be happier though. I guess this is what you feel when you think you are currently living a "wala lang" life. Now that I'm 23, I realized that no one holds the key to my happiness. I deserve to be happy. I want to be. And I choose to be.
Epi burfdee toomih... =D
Wednesday, March 22, 2006
Eto nanaman ako...
Okay... sabi ng mga kaibigan ko grabe daw ang utak ko mag-isip. Lumulutang ang isip. As in. Paranoid daw. Ang di dapat iniisip, di maalis sa utak. To the point na kung ano ang pinakahuling naiisip ko nung kinagabihan bago matulog, ay to be continued pa pala pagkagising ko kinaumagahan.
Sakit sa ulo. Grabe.
Di ko mapigilan... kung pwede nga lang.
So ano ba problema ko? Baka natatanong mo. Well... madami. Yung iba mas mahirap dalhin kasi di ko malabas. Ngayon lang ako nagkimkim ng problema ng ganito. Kung may mapagsasabihan lang o matatakbuhan. Kung meron lang makikinig. Pero hindi yun eh. Naiisip ko din na maraming masasaktan. Kaya iniisip ko, ako na lang. Kaya ko naman. Shyet... martyr?! Mahirap. Pero kaya. Pero kung pwede lang sanang may mapagsabihan ng problema. Kung pwede lang...
Drama ba?
Hehehe!
Isa pa yan. Naiisip ko din na ako ba ay tumatawa para lang takbohan ang problema? Lumisan man lang kahit saglit sa kabwisitan sa buhay? O pinipilit ko lang ba ang sarili kong maging masaya kahit hindi naman?
Shyeeeet...
Isipin ko man na maraming taong mas may malaking problema pa sa kin, eto pa rin ako. Di makontento sa kung anong meron ako. Isa na diyan ang mga pagkakataon na magkaroon ng magandang trabaho o ang makapag-ibang bansa. Nakita ko na ang mga hirap ng mga taong gustong makaalis. Gumagapang para lang makahanap ng trabaho. Pipila maghapon, maghihintay minsan para sa wala, at gagastos sa kung anu-anong bagay para sa resultang di garantisadong pabor sa kanila. Tangina! Ang sarap-sarap dito sa Pilipinas bakit ba gustong-gusto niyong umalis?! Maganda lang tingnan sa TV ang Amerika. Galing na ko dun. Na-depress pa nga ako eh. Kayo din... sige.
Eto pa. Alam mo yung feeling na pinapasukan mo ang isang bagay na napipilitan ka lang gawin? Parang obligado ka talagang gawin ang isang bagay para sa kapakanan mo at kasiyahan ng mga magulang? Ngunit alam mo din na pag tinuloy mo ay di ka na makakaalis sa inyong kinaroroonan? Black hole ito!!! Ampotah... pero di nga... alam mo ba yung feeling na yun? Nakakainis! Praktikal kung praktikal... pero kaya mo bang isangla ang sarili mong kaligayahan para sa kaligayahan ng iba? Hay... yan ang nararamdaman ko. Ni hindi ko na hawak ang sarili kong oras. Para bang hindi na ako malaya gawin ang gusto ko.
Hay buhay... parang life...
Nga pala. Lapit na birthday ko. Ano naman kaya nag maihahandog sa akin ng tadhana sa isa nanamang taon ng buhay ko? Ang taong ito... grabe... rollercoaster! Pero ayos lang. Marami naman akong natutunan. Nalaman ko din kung gaano kalakas ang loob ko. Di ko akalain na magagawa ko ang lahat ng nagawa ko. Elibs na nga ako sa sarili ko eh. O baka hindi ko lang alam manhid pala ako.
Hay naku... marami pa akong pagdadaanan. Bata pa ko. Ano pa kaya mangyayari sa kin? Sana graduate na ko sa mga kumplikasyon? O dadami pa kaya? Yoko na!
Shyet... nga pala. Kailangan ko na maglinis ng kwarto. Anubayan! Sorry naman. Inamin ko naman na meron akong problema sa pag-aayos. Alam mo yung feeling kapag may problema ka na kung tutuusin ang dali-dali gawan ng solusyon pero di mo magawa? Ganun ako sa kwarto ko. Tititigan ko lang at iisipin na kay daling linisin pero bakit di ko magawa. Kakainggit tuloy mga OC. Pano niyo nagagawa yun? Pero sa totoo lang... alam ko naman na kaya kong gawin. Baka nga naman tamad lang ako, di ba? Bullet day (Tagalogin), lilinis ka din. At balang-araw din (o, gets niyo na?), mababasa ko itong mga pinagsusulat ko at pagtatawanan ang sarili ko sa mga walang kakwenta-kwentang kababawan ko. Darating din yun. Darating din.
Sakit sa ulo. Grabe.
Di ko mapigilan... kung pwede nga lang.
So ano ba problema ko? Baka natatanong mo. Well... madami. Yung iba mas mahirap dalhin kasi di ko malabas. Ngayon lang ako nagkimkim ng problema ng ganito. Kung may mapagsasabihan lang o matatakbuhan. Kung meron lang makikinig. Pero hindi yun eh. Naiisip ko din na maraming masasaktan. Kaya iniisip ko, ako na lang. Kaya ko naman. Shyet... martyr?! Mahirap. Pero kaya. Pero kung pwede lang sanang may mapagsabihan ng problema. Kung pwede lang...
Drama ba?
Hehehe!
Isa pa yan. Naiisip ko din na ako ba ay tumatawa para lang takbohan ang problema? Lumisan man lang kahit saglit sa kabwisitan sa buhay? O pinipilit ko lang ba ang sarili kong maging masaya kahit hindi naman?
Shyeeeet...
Isipin ko man na maraming taong mas may malaking problema pa sa kin, eto pa rin ako. Di makontento sa kung anong meron ako. Isa na diyan ang mga pagkakataon na magkaroon ng magandang trabaho o ang makapag-ibang bansa. Nakita ko na ang mga hirap ng mga taong gustong makaalis. Gumagapang para lang makahanap ng trabaho. Pipila maghapon, maghihintay minsan para sa wala, at gagastos sa kung anu-anong bagay para sa resultang di garantisadong pabor sa kanila. Tangina! Ang sarap-sarap dito sa Pilipinas bakit ba gustong-gusto niyong umalis?! Maganda lang tingnan sa TV ang Amerika. Galing na ko dun. Na-depress pa nga ako eh. Kayo din... sige.
Eto pa. Alam mo yung feeling na pinapasukan mo ang isang bagay na napipilitan ka lang gawin? Parang obligado ka talagang gawin ang isang bagay para sa kapakanan mo at kasiyahan ng mga magulang? Ngunit alam mo din na pag tinuloy mo ay di ka na makakaalis sa inyong kinaroroonan? Black hole ito!!! Ampotah... pero di nga... alam mo ba yung feeling na yun? Nakakainis! Praktikal kung praktikal... pero kaya mo bang isangla ang sarili mong kaligayahan para sa kaligayahan ng iba? Hay... yan ang nararamdaman ko. Ni hindi ko na hawak ang sarili kong oras. Para bang hindi na ako malaya gawin ang gusto ko.
Hay buhay... parang life...
Nga pala. Lapit na birthday ko. Ano naman kaya nag maihahandog sa akin ng tadhana sa isa nanamang taon ng buhay ko? Ang taong ito... grabe... rollercoaster! Pero ayos lang. Marami naman akong natutunan. Nalaman ko din kung gaano kalakas ang loob ko. Di ko akalain na magagawa ko ang lahat ng nagawa ko. Elibs na nga ako sa sarili ko eh. O baka hindi ko lang alam manhid pala ako.
Hay naku... marami pa akong pagdadaanan. Bata pa ko. Ano pa kaya mangyayari sa kin? Sana graduate na ko sa mga kumplikasyon? O dadami pa kaya? Yoko na!
Shyet... nga pala. Kailangan ko na maglinis ng kwarto. Anubayan! Sorry naman. Inamin ko naman na meron akong problema sa pag-aayos. Alam mo yung feeling kapag may problema ka na kung tutuusin ang dali-dali gawan ng solusyon pero di mo magawa? Ganun ako sa kwarto ko. Tititigan ko lang at iisipin na kay daling linisin pero bakit di ko magawa. Kakainggit tuloy mga OC. Pano niyo nagagawa yun? Pero sa totoo lang... alam ko naman na kaya kong gawin. Baka nga naman tamad lang ako, di ba? Bullet day (Tagalogin), lilinis ka din. At balang-araw din (o, gets niyo na?), mababasa ko itong mga pinagsusulat ko at pagtatawanan ang sarili ko sa mga walang kakwenta-kwentang kababawan ko. Darating din yun. Darating din.
Wednesday, March 15, 2006
Don't even bother reading this entry
I remember bumping my head in a post once. I was around five I think. People laughed, but they forgot about it.
I used to love wearing those big headbands that pull your hair back. They say when you reach puberty you have to keep your hair off your face since you're prone to zits. So that's what I did.
My hair started to become wavy. Then curly. Then extremely unmanageable. But it was nothing a high combed-back ponytail couldn't fix.
When I'm stressed out, I do tend purposely bump my head on the wall. Or the table. Or anything that I think would hurt. Somehow it made me feel better.
So what's my point?
Nothing really...
I just realized I have an extremely large forehead.
I used to love wearing those big headbands that pull your hair back. They say when you reach puberty you have to keep your hair off your face since you're prone to zits. So that's what I did.
My hair started to become wavy. Then curly. Then extremely unmanageable. But it was nothing a high combed-back ponytail couldn't fix.
When I'm stressed out, I do tend purposely bump my head on the wall. Or the table. Or anything that I think would hurt. Somehow it made me feel better.
So what's my point?
Nothing really...
I just realized I have an extremely large forehead.
Sunday, March 05, 2006
The Parking Lot
As I ponder on my life's clutter, I feel that I should get rid of the things that I have placed on what I call THE PARKING LOT. Literally speaking, a parking lot is where you park (OMG, how profound... I wanted to rephrase that but I just felt like showing my readers how elementary my thoughts are). But in my previous company, the parking lot is basically a board wherein unresolved issues are posted and later on taken out once a resolution is made.
As far as I remember, up until April 2005, I only have one unresolved issue in my life. The moment that I was able to do what I had to do, other issues came rushing in like a swarm of bees.
Confrontaion was something I never had a problem with. But life was simpler then. My life is more complicated now. I thought I knew all the answers. I think I still do. But its execution doesn't seem to be as easy as 1 + 1 = 2 anymore. I found myself reading the first few lines of the Iliad yesterday. Anger be now your song, immortal one. Then I realized, that even if I still find myself being incredibly resilient despite everything, sometimes I feel that I have so much anger contained in me that has been screaming to get out.
I'm strong, but I'm tired.
I'm patient, but I have my limits.
I'm intelligent, but I'm dumb when emotions provoke my actions.
I love myself, but I'm not selfish.
Truly, no man is an island. Five people kept me sane: an old friend, a new acquaintance, a former colleague, an online buddy, and an emotional pillow. They give me a reason to smile.
And just like that, everything seems ok.
As far as I remember, up until April 2005, I only have one unresolved issue in my life. The moment that I was able to do what I had to do, other issues came rushing in like a swarm of bees.
Confrontaion was something I never had a problem with. But life was simpler then. My life is more complicated now. I thought I knew all the answers. I think I still do. But its execution doesn't seem to be as easy as 1 + 1 = 2 anymore. I found myself reading the first few lines of the Iliad yesterday. Anger be now your song, immortal one. Then I realized, that even if I still find myself being incredibly resilient despite everything, sometimes I feel that I have so much anger contained in me that has been screaming to get out.
I'm strong, but I'm tired.
I'm patient, but I have my limits.
I'm intelligent, but I'm dumb when emotions provoke my actions.
I love myself, but I'm not selfish.
PARKING FULL
Truly, no man is an island. Five people kept me sane: an old friend, a new acquaintance, a former colleague, an online buddy, and an emotional pillow. They give me a reason to smile.
And just like that, everything seems ok.
